Edukacja feministyczna

Przeglądając materiały dokumentujące kilkanaście lat istnienia TERAZ POLIŻ, zdałyśmy sobie sprawę z tego, jak wiele działań grupy należało do pola pozaprodukcyjnego. Inicjatywy takie jak warsztaty dla młodzieży poświęcone tematowi mowy nienawiści czy przedsięwzięcia popularyzujące feministyczną dramaturgię dowodzą, że sztuki performatywne mają silny potencjał pedagogiczny. Pedagogika teatralna to jednak nie tylko wykorzystywanie narzędzi teatralnych w nauce i zabawie, ale także pogłębione myślenie o instytucji teatru – nie tylko jako miejscu produkowania i wystawiania przedstawień, ale także przestrzeni spotkania, dialogu, zaangażowania społecznego i wspólnego rozwijania kompetencji kulturowych. To wiązanie rozwoju publiczności nie tylko ze wzrostem frekwencji i wpływami z biletów, ale także z procesem budowania więzi z teatrem (jako medium i miejscem), oswajania go i zarazem poznawania siebie.

Działania edukacyjno-popularyzatorskie prowadzone przez grupy niezależne to z kolei pielęgnowanie tego, co oddolne i odbieranie instytucjom monopolu na część praktyk (na przykład „uwolnienie” edukacji z wyłącznej domeny placówek oświatowych). Tego typu praca u podstaw ma wiele wspólnego z artywizmem jako zaangażowaniem środków twórczych do działań ukierunkowanych społecznie i politycznie.