O teatrze feministycznym
Fragment notatek, materiał z archiwum TERAZ POLIŻ
O praktyce artystycznej TERAZ POLIŻ coraz częściej pisze się w kontekście ich kolektywnej działalności. Wynika to ze stopniowej zmiany, jaka zachodzi w badaniach nad sztukami performatywnymi, w których przedmiotem zainteresowania stają się nie tylko gotowe dzieła – jak w tradycyjnej krytyce teatralnej – ale też proces ich powstawania, warunki pracy ich twórczyń oraz metody organizacji tej pracy. Kierując uwagę na te kwestie, badaczki przyznają wartość praktykom twórczym zorientowanym nie tylko na produkcję spektakli, ale również na tworzenie długofalowych relacji między osobami artystycznymi, publicznością i środowiskiem naturo-kulturowym.
W indeksie, zaglądając do opisu poszczególnych projektów grupy, można znaleźć poświęcone ich analizie recenzje, wywiady i materiały prasowe. Zachęcamy jednak czytelniczki archiwum również do lektury tekstów dotyczących uwarunkowań, w jakich powstaje teatr feministyczny – metod pracy zespołowej oraz strategii przetrwania w sprekaryzowanym krajobrazie oddolnych, niezależnych inicjatyw twórczych. Dlatego poniżej przedstawiamy zbiór przekrojowych artykułów i wywiadów wokół kolektywnej działalności TERAZ POLIŻ.
Teksty:
- Katarzyna Lemańska, „Ożywmy kobiety naszym głosem”, „Didaskalia”.
- Katarzyna Niedurny, „Teraz Poliż, czyli jak założyć teatr feministyczny”, „Performer”.
- Marcelina Obarska, „TERAZ POLIŻ”, Culture.pl
Wywiady:
- „Feministycznie, kolektywnie, horyzontalnie – czyli jak?”, TERAZ POLIŻ w rozmowie z Agatą Skrzypek, „Didaskalia”.
- „Kiedy grasz siostrę, prostytutkę, kochankę, to jesteś tylko tłem dla mężczyzny”, TERAZ POLIŻ w rozmowie z Zofią Krawiec, „Noizz”.
- „Teatr, który jest kobietą”, TERAZ POLIŻ w rozmowie z Magdą Piekarską, „nietak-t”.
- „Teraz Poliż grają równo od dekady, ale ciągle słyszą: »A co wy, same dziewczyny? Przydałby się wam jakiś facet«”, TERAZ POLIŻ w rozmowie z Paulą Szewczyk, „Wysokie Obcasy”.z