Whenever There Are People To Dance, Until Than We’re Gonna

Teraz Poliż i Blaue Frau zabierają widzów do utopii – międzynarodowej, wielojęzycznej, futurystycznej wizji świata, w którym feminizm nie jest już potrzebny, wszystkie problemy zostały rozwiązane, nie ma nierówności, przemocy i lęku, a marzenia są po prostu planami na przyszłość.

„Whenever There Are People To Dance, Until Then We’re Gonna” to spektakl-podróż, spektakl-przygoda, spektakl-misja z science-fiction. To pozytywny program pokojowej rewolucji, którą napędzają pytania:

1. Czy utopia jest miejscem, czasem czy procesem?

2. Czy zmiana jest możliwa?

3. Gdyby coś dla nas nieosiągalnego nagle okazało się osiągalne, to kim byśmy byli?

W spektaklu – podobnie jak podczas procesu pracy nad nim – mieszają się tradycje kulturowe i języki (polski, szwedzki, angielski), a prywatne przenika się z publicznym. „Whenever…” jest jak dziecięca gra, której reguły mogą się zmieniać, bo najważniejsza zasada to nieskrępowana wyobraźnia.

Tytułu spektaklu nie można wiernie przetłumaczyć ani na polski, ani na szwedzki, bo jest niezrozumiały nawet w języku angielskim ze względu na błędy gramatyczne. Porównywalną polską frazą mogłoby być: Kiedykolwiek by są ludzie do tańca, aż do bardziej zamierzamy. Taki tytuł nie powinien istnieć, podobnie jak utopia. A jednak obie grupy wspólnie starają się ją odnaleźć, nazwać, dążyć do niej – i te wysiłki są ważniejsze niż błędy popełniane po drodze. W idealnym świecie można popełniać błędy.

Przyzwyczailiśmy się myśleć, że społeczeństwo, drużynę, grupę roboczą, teatr trzeba urządzić, budując hierarchiczne struktury władzy. Przyzwyczailiśmy się myśleć, że role aktorów, reżysera, widza są w teatrze zdefiniowane i że to jedyna możliwa droga. Przyzwyczailiśmy się myśleć, że bez struktury praca i decyzje są niemożliwe, że prędzej czy później zapanuje chaos.

A jeśli można inaczej?

Proces twórczy był próbą zbudowania niehierarchicznego modelu współpracy – próbą, jak się okazało, zakończoną sukcesem. Tak właśnie powstał ten spektakl – bez struktur władzy, bez hierarchii. I o tym też opowiada – że czasem wystarczy przez 24 godziny myśleć, że niemożliwe jest możliwe.

Premiera fińska:
22 listopada 2014, Helsinki, Diana stage, podczas festiwalu Pop Art House organizowanego przez Blaue Frau i podczas festiwalu Baltic Circle organizowanego przez Tinfo

Premiera polska:
20 lutego 2015, Klub Karuzela, Bemowskie Centrum Kultury w Warszawie